Het was vandaag een heel indrukwekkende dag. We hebben zoveel meegemaakt en gezien, het is bijna niet in woorden uit te leggen.

Vanmorgen om 9 uur is de reis begonnen naar Guiping, de geboorteplaats van Jin. Het was ruim drie en een half uur rijden. Terwijl Luan en Jin allebei zich vermaakten met de Nintendo, keken Bert en ik onze ogen uit. De rijstvelden, de bevolking, de koeien, en de woningen van de mensen op het platteland. Het leek of we een halve eeuw terug waren in de tijd. Het is bijna niet te omschrijven hoe de bevolking leeft op het platteland, tussen enorm veel troep, kapotte ramen (hebben ze waarschijnlijk geen last van, het is warm genoeg hier), oude auto's helemaal volgepakt met oud papier of andere rommel. De meeste mensen hebben genoeg aan een dak boven hun hoofd, en dat is alles. Heel indrukwekkend. Zo'n leven kunnen wij ons niet meer voorstellen. En de mensen zijn allemaal druk, aan het prutsen met rommel, werken op het land in de brandende zon, met alleen een schoffel of een os, rijden op een volgestouwde brommer. We hebben van dit gebeuren weinig foto's, onze chauffeur (hele aardige man trouwens) had goed de gang er in.

Zo rond half 1 kwamen we aan in Guiping. Ook deze stad is chaotisch, warm en druk. Eerst werd er door Hannah een restaurant gezocht voor de lunch. Dat was op zich ook een belevenis, toen we de deur binnen kwamen zagen we meteen een aantal krokodillen in een soort aquarium zitten. Met hun bek dichtgeplakt. Dit is dus hetzelfde als in de supermarkten hier, al het vlees op de menukaart is erg vers. En om te voorkomen dat de keuze erg beperkt is, worden de bekken van de krokodillen dichtgeplakt. Vooral Luan vindt dit allemaal erg zielig. Wij hebben het vandaag maar bij rundvlees gehouden. Het eten was wel erg lekker overigens.

Na de lunch vertrokken wij naar de vindplaats van Jin. Dit was voor ons de meest heftige gebeurtenis van vandaag. Jin is gevonden vooor de poort van een ziekenhuis. We hebben dat natuurlijk gefilmd en gefotografeeerd. Hannah heeft  nog aan een verkoopster in een marktkraam gevraagd of zij in 2006 hier ook al stond en zich iets kon herinneren van een jongetje wat te vondeling was gelegd. Maar dat was niet het geval. Hannah vroeg aan ons of wij een kijkje wilden nemen in het ziekenhuis. Die kans hebben we aangegrepen. En wat we daar zagen was werkelijk heftig. Heel veel mensen, vooral met kinderen, wachtend in lange rijen op een arts, het was er enorm smerig, warm, ze waren het gebouw aan het renoveren, bouwvakkers liepen bezweet in en uit, er lagen bulten met zand, totaal geen privacy, wij zagen de doktoren de patienten behandelen in een heel benauwd hok, kortom enorme chaos. Ze hebben hier nog nooit van hygiene gehoord. Hannah vertelde dat het te druk is om iets schoon te maken. Wat zijn wij verwend met onze gezondheidszorg! Dit heeft heel veel indruk op ons gemaakt, je kunt je echt niet voorstellen dat zoiets mogelijk is.

Daarna gingen we naar het kindertehuis. We zouden daar de pleegmoeder van Jin ontmoeten. Van te voren werd ons meegedeeld dat we niet mochten fotograferen. Het was al heel bijzonder dat wij haar mochten ontmoeten. Na ongeveer 10 minuten wachten in de brandende zon kwam de directrice van het kindertehuis aangereden op haar brommertje. We verwachten toen eigenlijk wel dat we naar binnen konden gaan, maar dat gebeurde niet. Later kwam nog een vrouw aanlopen en ging met Hannah en de directrice praten. Na een aantal minuten kwamen wij erachter dat het de pleegmoeder was. Jin was niet echt onder de indruk van haar, wij hadden een warme omhelzing verwacht of een knuffel, maar niets van dat alles. Blijkbaar zijn Chinezen daar anders in dan wij. Via Hannah hebben wij de pleegmoeder bedankt voor de goede zorgen, dat Jin zo goed opgevoed heeft, dat ze zo lief voor hem is geweest en dat we trots zijn op haar. Net toen wij dachten dat we wel naar binnen zouden gaan, kregen we de opdracht te meegebrachte cadeaus te overhandigen aan de pleegmoeder. We stonden nog steeds op de hoek van de straat! Hier hadden wij een heel andere voorstelling van gemaakt. Na de overhandiging van de cadeaus hebben we haar een hand gegeven en toen ze afscheid wilde nemen van Jin, zat hij al in de bus. Het maakte weinig indruk op hem. Hannah heeft overigens nog stiekem een foto gemaakt van de pleegmoeder, die wij via de mail zullen ontvangen.

Na deze ontmoeting ging de reis naar de bergen van Guiping. Het was een boedistische tempelberg. Eerst gingen we met de stoeltjeslift naar boven. Prachtig, we gingen over een theeplantage heen (groene thee). Daarna zijn we naar beneden gewandeld. De omgeving en de uitzichten waren prachtig. In een tempel hebben we een boedistisch ritueel gevolgd. Marjan heeft 9 wierrookstokjes gekocht. Die moest je in groepjes van drie aansteken en in een bak met zand zetten. De eerste drie stokjes heeft Luan in het zand gezet, de tweede keer heeft Jin het gedaan en de derde keer heeft Marjan ze erin gezet. Daarna drie buigingen maken bij het altaar en tenslotte moest je met een bak schudden waar allemaal stokjes inzaten. Je moest net zolang schudden tot er een stokje op de grond viel. Bij dat stokje hoorde een boedistische voorspelling. Die was natuurlijk in het Chinees, maar Hannah zal hem voor ons gaan vertalen.

De afdaling van de berg was fantastisch. Luan gaf aan: het lijkt wel of we in de jungle zijn. Tijdens de afdaling hebben we takjes van de theestruiken geplukt, als herinnering aan de geboorteplaats van Jin. Ook hebben we de thee gekocht die in Guiping gemaakt wordt.

Na deze enerverende dag werd om ongeveer half 7 de terugreis ingezet. Zo rond 10 uur waren we weer in het hotel. Het was een dag om nooit te vergeten. Wat een indrukken.